Even voorstellen...

Ik ben Naomi van der Werf, geboren op 14 juni 1999 te Zeist. Dat is wat ik vaak vertel als ik mezelf moet voorstellen. Het liefst zo weinig mogelijk. Toch zal ik nu proberen wat uitgebreider te zijn. Om maar te beginnen met het makkelijkste onderwerp: schaatsen. Dat is namelijk snel waar mensen naar vragen wanneer je op hoog niveau sport. Meestal vertel ik dan dat het goed gaat of, wanneer dat niet het geval is, dat ik hard mijn best doe om beter te worden. Dat laatste zit er vanaf jongs af aan in: fanatisme. Opgegroeid met drie grote broers is dat ook niet heel gek. Zij waren immers altijd beter in alles, wat op zich logisch is. Groter, ouder, slimmer, sterker... Toch bleef het voor mij altijd een uitdaging om nét zo goed te worden als hen. Ook als het mijn broers niet waren, keek ik altijd uit naar nieuwe uitdagingen. Zo zag ik op een zomerse dag in juli een paar skeelers onder de trap liggen. Zes maten te groot, maar dat deed er niet toe. Ik vroeg mijn moeder of ik ze aan mocht waarop ze antwoordde dat haar dit geen goed idee leek aangezien ze veel te groot voor mij waren. Eigenwijs als ik (toen al) was, trok ik ze uiteraard alsnóg aan. Na 10 minuutjes buiten oefenen werd het alleen maar leuker en ging het steeds harder. Uit enthousiasme vroeg ik mijn broers of ze mee gingen skeeleren. Na een aantal minuten stonden we buiten achter een denkbeeldige startlijn tussen twee lantaarnpalen. De finish lag zogenaamd bij de put aan het einde van de straat. Na een flinke inspanning kon ik mijn geluk niet op; ik was het eerste bij de put. De adrenaline hiervan deed mij goed en toen de winter aanbrak nam mijn vader ons mee naar de ijsbaan. Als skeeleren al zo leuk was, hoe cool zou het dan zijn om goed te kunnen schaatsen? In tegenstelling tot skeeleren vonden mijn broers het glibberige ijs minder interessant. Terwijl zij in de kantine aan de warme chocomel zaten was bij mij een nieuwe passie geboren: schaatsen.